Na początku XX wieku Polacy w Szubinie zaczęli coraz mocniej odczuwać brak miejsca na prowadzenie życia kulturalnego. Potrzebowali bezpiecznej przystani, gdzie pod pozorem ćwiczeń sportowych czy przedstawień teatralnych można było prowadzić działania niepodległościowe. Potrzebowali Domu Polskiego. Budowa trwała kilka lat, w 1911 r. ukończono budynek, a prace wykończeniowe i dekoracyjne zakończyły się sukcesem w 1912 r. Powstał Dom Polski, który Niemcy nazywali Domem Katolickim - Katholische Vereinshaus. Fundusze na budowę pochodziły z dobrowolnych składek społeczeństwa z terenu powiatu szubińskiego, Wielkopolski, a także ze środowisk polonijnych. W budynku znalazły swoją przystań organizacje polskie. 7 listopada 19118 r. odbył się wiec i powołano Radę Robotniczo-Żołnierską, której prawdziwym celem była praca niepodległościowa. W czasie Powstania Wielkopolskiego mieściła się tu siedziba powstańców. W okresie międzywojennym Dom Polski tętnił życiem i służył społeczeństwu, udostępniając swoje podwoje na organizację uroczystości i spotkań. W tym też czasie obiekt przeszedł w prywatne ręce. Czas II wojny światowej to czarna karta w historii budynku, w którym mieścił się obóz przejściowy dla Polaków wysiedlanych z terenu powiatu szubińskiego do Generalnego Gubernatorstwa i obóz dla alianckich jeńców wojennych. Po wojnie Dom Polski znów spełniał swoją rolę. W 1964 r. właściciel Michał Sobota sprzedał budynek Miejskiej Spółdzielni Zaopatrzenia i Zbytu. Nim gmina Szubin w 2000 r. kupiła Dom Polski od Gminnej Spółdzielni, mieściły się tu m.in.: biura, sklep, szwalnia oraz klasy i sala ćwiczeń dla pobliskiej szkoły. Do dnia dzisiejszego wspomniane są z sentymentem zabawy i studniówki. W 2000 r. Muzeum Ziemi Szubińskiej przeprowadziło się do Domu Polskiego. W 2009 r. ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz gminy Szubin budynek poddano gruntownemu remontowi. W ostatnich latach na budynku zamontowano tablice, które upamiętniają dzieje budynku i ważne wydarzenia z lokalnej historii.